سال ۹۰ فیلم‌های "یه حبه قند" و "سعادت‌آباد" همزمان اکران شدند. دو پنجره به دو دنیای متفاوت. سعادت‌آباد البته پرفروش‌تر بود اما من تا همیشه شیفتهٔ یه حبه قند ماندم. همانقدر که زندگی مدرن و شهری و لوکس سعادت‌آباد و آن اضطراب و بیماری پول و شهوت و روابط فرسوده و پرتنش و خالی از مهرش حالم را بد می‌کرد، شیفتهٔ جریان طبیعی زندگی، قهرها و آشتی‌ها و جشن و عزا و عشقی بودم که توی یه حبه قند جریان داشت. به من باشد ترجیح می‌دهم "پسندیدهٔ" صبور خجول و از همه‌جا بی‌خبر باشم تا "یاسی" و ترجیح می‌دهم به جای امریکا رفتن، کنج آن خانه قدیمی یزد خودم را از دنیا قایم کنم و بین قاسم کم‌حرف و پسر آقای وزیری حتماً اولی را انتخاب می‌کنم. اگر هیچ‌چیز سر جای خودش نیست مال این است که من باید توی کویر به دنیا می‌آمدم و روستایی‌وار زندگی می‌کردم و یکی بودم از یک عالم بچهٔ قد و نیم قد که کشف جهان را از قورباغه‌های حوض وسط حیاط شروع می‌کردند و از کودکی با مفهوم مرگ غریبه نبودند. حالا به جاش خیلی چیزها دارم و دیده ام و می‌دانم که حالم را بهتر نمی‌کنند و درست و حسابی به دردم نمی‌خورند و شب‌ها خواب چیزهایی را که ندارم می‌بینم.
یا مناجات بنده‌ای که ستاره‌های هفت آسمانش پشت ابرهای تیره و تار گم شده.
* عنوان دعای هفتم صحیفه سجادیه
۲۱
مهر
این هم از وقت‌هایی که “مثل پروانه” دورم گشتند و نگذاشتند “آب توی دل”م تکان بخورد. ببخشید. باور کنید اگر امکان داشت این لطف را در حق خودم می‌کردم.
۱۹
مهر
یک روزهایی درونم سکوت محض است. نه اعتراضی، نه اشتیاقی. آرزو؟ مدت‌هاست که نداشته‌ام. چیزهای زیادی را خواسته‌ام، اما آرزو نکرده‌ام. آرزویی که نباشد، آینده می‌شود یک کتاب ناگشوده که خبر نداشته باشی چه کسی به چه زبانی نوشته، چرا نوشته و اصلاً دربارهٔ چیست. من البته عادت داشته‌ام با خاطرات گذشته زندگی کنم؛ مثل درختچه‌ای که از ریشه‌ای پنهان درون خاک تغذیه می‌شود. این سال‌ها اما نشانه‌های گذشته یکی یکی از پیش چشمم ناپدید شده‌اند، رد پاها مدام کمرنگ‌تر می‌شود، و آنچه در خاطرم مانده یادآور فقدان‌هاست، درد دارد، پس فراموشش می‌کنم. مثل کشور بدون تاریخ، نامطمئن. مثل پنجرهٔ بی‌چشم‌انداز، سردرگم. همه‌چیز بوی زوال می‌دهد. پیری باید همین شکل را داشته باشد. شکل حافظه‌ای که روز به روز خالی‌تر می‌شود و نگریستن به آدم‌ها و چیزهایی که شاید فردا دیگر نشناسی‌شان. تو می‌مانی با یک اکنون متزلزل و تهی. شبیه یک ذهن پیر، خودم را به رد اشیا و ابعاد سادهٔ کوچه و خانه مشغول کرده‌ام. خانهٔ جدید را دوست دارم. فقط خودم می‌دانم چرا اما وقتی دیگران از من می‌پرسند، جواب‌هایی می‌دهم که با منطقشان جور در بیاید. این روزها می‌توانم ساعت‌ها بی هیچ فکر و حرفی طلایی نور و نقش سیاه سایه‌ی برگ‌ها روی دیوار را تماشا کنم. دیدن و فهمیدنشان ساده است و هیچ مضطربم نمی‌کند.
۱۴
مهر
بله امروز هوای این نقطه‌ی پایتخت بوی اردیبهشت را دارد. عطری درست میانه‌ی رایحه‌ی بهار و تابستان. خنکِ رو به گرم و چیزی که من اسمش را گذاشته‌ام "بوی رخوت ظهرِ تابستان" در ترکیب با کمی عطر خاک و چمن. چطور می‌توانم برای کسی توضیح بدهم که هوای هیچ‌کجای دنیا چنین عطری را ندارد و من به بوییدن فصل‌ها نیازمندم؟
۱۸
ارديبهشت
عکس پر از نور و رنگی که گوشه‌ی مسجد نصیرالملک گرفتم شده تصویر صفحه‌ی گوشیم؛ سوغات سفر. از یک وقتی به بعد دیگر زمستان‌ها برایم غیرقابل تحمل شدند. حالا که بهار شده مدام کنار پنجره‌‌ام و دلم می‌خواهد تمام رنگ‌ها را پشت پلکم ذخیره کنم برای روز مبادا. تصور می‌کنم که بهشت باید از تکثیر رنگ جوانه‌ها و برگ‌های نو و گل‌های تازه شکفته ساخته شده باشد. حتماً عطر بهارنارنج‌های شیراز را می‌دهد که توی هواش یک عنصر مستی‌آفرین هست. از خودم دلخورم، از دلم که این کوله‌بار نفرت و رنجش را نمی‌تواند زمین بگذارد. از قول و قرارهایی که فراموش کرده‌ام. اما بهار که می‌آید و خاصّه که با شعبان همراه شده بشد، یک امید بزرگ توی قلبم و یک بغض دائمی ته گلویم می‌نشیند. گوشه و کنار دل و جانم دنبال شکوفه‌ای می‌گردم که در آن تاریکی رسته باشد. دلم می‌خواهد خیال کنم که به آن شکوفه‌ی کوچک مرا می‌بخشی و خواب زمستانی‌ام بیدار شدنی این‌چنین دارد.
* عنوان از غزلیات سعدی است.
* عنوان از غزلیات سعدی است.
۰۲
ارديبهشت
با شوق غریبی از میان آیه‌های قرآن برای پسرم اسم انتخاب کرده بودم، اسم زیبایی که تا پیش از آن به گوشم نخورده بود. بیدار که شدم آن نام از خاطرم رفته بود و تنها تصویر محوی از صفحه‌ی سپید قرآن مقابل چشمم داشتم. و یادم می‌آمد که توی خواب شادمانه حساب کرده بودم که آن نام با "سجاد" -که از قبل دوست داشتم- هماهنگ است و برخواسته بودم تا تو را خبر کنم. در رویا فرزندان زیادی زاده‌ام. دختر یا پسر. توی بیداری اما کنار این همه تلخی که آبستنم، جایی برای آنها پیدا می‌شود؟
* عنوان مصرعی است از حسین منزوی.
۰۱
ارديبهشت
مدتی بود که آن تابلو خطّ "وارسته‌ام از تعلّق هر دو جهان" چشمم را گرفته بود. درست چند روز بعد از اینکه بالاخره پیداش کردم و آوردمش خانه، قرار شد که از این خانه برویم. چرا آن مصرع را می‌خواستم؟ شاید به خاطر سنگینی غل و زنجیرها. به این خانه فکر می‌کنم که برایم مجموعه‌ای از تعلّقات این جهانی و آن جهانی است. خیال رها کردنش غمگینم می‌کند. غم‌هایم را اما دوست دارم وقتی که مرهمشان تویی. هنوز خوبِ خوب یادم هست آن نمازخانه‌ی کوچک نمور و سرد گوشه‌ی غربت را که به دیوارش نوشته بودند "کُنْ فِی الدُّنْیَا کَأَنَّکَ غَرِیبٌ أَوْ عَابِرُ سَبِیلٍ"*. در تنهاترین گوشه‌ها دریافته‌ای مرا. این خانه یا آن خانه بودن چه توفیر می‌کند؟
* حدیث نبوی: در دنیا چنان باش که گویی غریب هستی یا که رهگذری.
عنوان مصرعی است از غزلیات مولانا
۲۶
فروردين
زنگ می‌زنند که بیا دور همیم، برای شام ساندویچ می‌خریم. سر و صدای صحبت و خنده‌شان از پشت خط گوشم را پر می‌کند. من وسط مصیبت خودم گیر کرده‌ام، تا زانو توی گِل. دلم چقدر آن‌جاست. تا قطع می‌کنم زنگ در را می‌زنند؛ دست بر قضا خودم هم برای خودم ساندویچ سفارش داده بودم. کز می‌کنم گوشه‌ی مبل پذیرایی و مرغ ویژه‌ام را گاز می‌زنم همراه با سیب‌زمینی و سالاد. معده‌ام از هجم زیاد حسرت و غصه‌ای که همراه با لقمه‌هام فرو می‌دهم برآشفته می‌شود. درد می‌گیرد و تیر می‌کشد و سفت و سخت اعتراض می‌کند. چه درد آشنایی! از کِی شروع شد؟ از پنج-شش سال پیش. میانه‌ی جنگِ نابرابر قبلی که چقدر تنها بودم و از کجا می‌دانستم جنگ دیگری را هم تجربه خواهم کرد، تنهاتر... «اصلاً فکر کن جنگه. توی جنگ هم یه وقتایی آتش‌بس می‌دن که کشته‌ها رو جمع کنن و به داد زخمیا برسن». همان پنج-شش سال پیش توی وبلاگ قبلیم نوشته بودم «توی بعضی جنگ‌ها از هر طرف که وارد شوی بازنده‌ای». چرا دارم همه‌چیز را تکرار می‌کنم؟ کوله‌بار دردهای کهنه روی دوشم سنگینی می‌کند. مگر قرار نبود وقتی به مقصد رسیدم پیاده‌اش کنم؟ مقصد را گم کرده‌ام. میدان جنگ مثل یک کابوس دائمی همه‌جا با من همراه شده. خسته‌ام. یکی باید به داد زخمی‌ها برسد.
* عنوان از غزل فاضل نظری.
۲۴
اسفند
می‌گرید، می‌خندد، فریاد می‌زند، سکوت می‌کند، خشم می‌گیرد، مهر می‌ورزد، روزهایی را تا شب در خیابان و روزهایی را تا شب در تخت می‌گذراند، خودش را گاه در انزوا و گاه در هیاهوی جمع غرق می‌کند، و در همه حال عمیقاً خسته است.
۱۲
اسفند