بله امروز هوای این نقطه‌ی پایتخت بوی اردیبهشت را دارد. عطری درست میانه‌ی رایحه‌ی بهار و تابستان. خنکِ رو به گرم و چیزی که من اسمش را گذاشته‌ام "بوی رخوت ظهرِ تابستان" در ترکیب با کمی عطر خاک و چمن. چطور می‌توانم برای کسی توضیح بدهم که هوای هیچ‌کجای دنیا چنین عطری را ندارد و من به بوییدن فصل‌ها نیازمندم؟
۱۸
ارديبهشت
عکس پر از نور و رنگی که گوشه‌ی مسجد نصیرالملک گرفتم شده تصویر صفحه‌ی گوشیم؛ سوغات سفر. از یک وقتی به بعد دیگر زمستان‌ها برایم غیرقابل تحمل شدند. حالا که بهار شده مدام کنار پنجره‌‌ام و دلم می‌خواهد تمام رنگ‌ها را پشت پلکم ذخیره کنم برای روز مبادا. تصور می‌کنم که بهشت باید از تکثیر رنگ جوانه‌ها و برگ‌های نو و گل‌های تازه شکفته ساخته شده باشد. حتماً عطر بهارنارنج‌های شیراز را می‌دهد که توی هواش یک عنصر مستی‌آفرین هست. از خودم دلخورم، از دلم که این کوله‌بار نفرت و رنجش را نمی‌تواند زمین بگذارد. از قول و قرارهایی که فراموش کرده‌ام. اما بهار که می‌آید و خاصّه که با شعبان همراه شده بشد، یک امید بزرگ توی قلبم و یک بغض دائمی ته گلویم می‌نشیند. گوشه و کنار دل و جانم دنبال شکوفه‌ای می‌گردم که در آن تاریکی رسته باشد. دلم می‌خواهد خیال کنم که به آن شکوفه‌ی کوچک مرا می‌بخشی و خواب زمستانی‌ام بیدار شدنی این‌چنین دارد.
* عنوان از غزلیات سعدی است.
* عنوان از غزلیات سعدی است.
۰۲
ارديبهشت
با شوق غریبی از میان آیه‌های قرآن برای پسرم اسم انتخاب کرده بودم، اسم زیبایی که تا پیش از آن به گوشم نخورده بود. بیدار که شدم آن نام از خاطرم رفته بود و تنها تصویر محوی از صفحه‌ی سپید قرآن مقابل چشمم داشتم. و یادم می‌آمد که توی خواب شادمانه حساب کرده بودم که آن نام با "سجاد" -که از قبل دوست داشتم- هماهنگ است و برخواسته بودم تا تو را خبر کنم. در رویا فرزندان زیادی زاده‌ام. دختر یا پسر. توی بیداری اما کنار این همه تلخی که آبستنم، جایی برای آنها پیدا می‌شود؟
* عنوان مصرعی است از حسین منزوی.
۰۱
ارديبهشت