با شوق غریبی از میان آیه‌های قرآن برای پسرم اسم انتخاب کرده بودم، اسم زیبایی که تا پیش از آن به گوشم نخورده بود. بیدار که شدم آن نام از خاطرم رفته بود و تنها تصویر محوی از صفحه‌ی سپید قرآن مقابل چشمم داشتم. و یادم می‌آمد که توی خواب شادمانه حساب کرده بودم که آن نام با "سجاد" -که از قبل دوست داشتم- هماهنگ است و برخواسته بودم تا تو را خبر کنم. در رویا فرزندان زیادی زاده‌ام. دختر یا پسر. توی بیداری اما کنار این همه تلخی که آبستنم، جایی برای آن‌ها پیدا می‌شود؟
* عنوان مصرعی است از حسین منزوی.
