گوشه ی هال در گلدان کریستال جهیزیه ام ۲۵تا شاخه گل مریمِ پُر داریم که از سه شنبه شب تا حالا سرحال و خوش عطر مانده اند. مادربزرگم به قول خودش برای اینکه چیز تکراری نخریده باشد، این بار سوغات مشهد برایم نبات مایع آورده با طعم زعفران و بهارنارنج. صبح خاله برایم خاک گلدان کوچک بنفشه افریقایی نحیفم را عوض کرده و بنفشه های قبراق خودش را با لذت تماشا کرده ام که گل های مخملی صورتی و بنفش داده اند. کتاب استانبول* را هنوز به نیمه نرسانده ام. مثل غذایی خوش طعم دوست دارم مزه اش را زیر زبانم نگه دارم. بعضی صفحه هایش را چند بار می خوانم و در کنار توصیف های عالی و تعابیر نازک و ظریفش، از درک اینکه نویسنده موفقی می تواند این همه خاطره باز و نوستالژی پرست باشد کِیفِ عالَم را می کنم. همین حالا پلک هایم سنگینِ سنگین اند از خواب جویده جویده و نیمه تمامِ دیشب اما خنکا و عطر مدهوش کننده ی هوا مجبورم می کند خودم را بیدار نگه دارم. حال خوش یک بعدازظهر ابری معمولی، ساده به نظر می رسد اما دیر دست می دهد و عمرش به قدری کوتاه است که اگر ننویسی اش در تاریخ ابدی اندوه گم می شود.
* عنوان از شعر مسافر سهراب سپهری.
* کتاب استانبول، نوشته اورهان پاموک.
